رفیقِ ما رو باش !

رفیقی که وقتی میخوایش، نیست; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیقی که از راه رفتن با رفیقش خجالت میکشه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیقی که خودشو بالاتر از تو میبینه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیقی که دوست داره دَمپَرِ از ما بهترون باشه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیق، همون بهتر که هیچوقت نیستی.

---

پانوشت:

1- بعضیا رو باید ولشون کنی.

2- بعضیا رو حتی نباید نگاهشون کنی.

3- بعضیا رو اصلا نباید بهشون فکر کنی.

غیر از اینست؟

مناظره‌ایی که مناظره نباشد، مناظره نیست.

غیر از اینست؟

اصلا به نظر من، مناظره‌ایی که "بگم؟،بگم؟" نداشته باشد، به درد لای جرز هم نمی‌خورد. مناظره باید با حال باشد، پر از تهمت و فحش و بد و بیراه باشد. غیر از اینست؟

مناظره باید عرق آدم را در بیاورد و کلی هیجان کاذب ایجاد کند. مناظره باید طوری باشد که بیماران قلبی نتوانند تحملش کنند، و حداقل یک سکته‌ی خفیف بزنند(البته خیلی خیلی خفیف)

اصلا یعنی چه، که چند تا آدم گنده بیایند بشینند یک جایی و مثل بچه‌ی آدم با هم اختلاط کنند؟

این دو مناظره‌ایی که تا الان از تلوزیون پخش شد را به طور کامل ندیدم، اما همان تکه‌ایی را هم که دیدم، بیشتر به درد خندیدن میخورد، تا چیزهای دیگر.

---

پانوشت:

1-خواستی باور کن، خواستی باور نکن، این حرفها، حرف دلم بود.

2-در اینکه رنگ پانوشت‌ها را آبی می‌کنم، حکمتی نهفته است، که فقط اهل فن از آن سر در می‌آورند.

فرهنگ دزدی

واقعا چرا هنوز این فرهنگ، بین ما ایرانیها جا نیفتاده که حاصل دسترنج دیگران رو از بین نبریم؟ نمونه‌ی بارِزِش هم همین مسئله‌ی رعایت نکردن قانون کپی‌رایت تو حوزه‌ی نرم‌افزاری هستش.
افرادی میشینن و با زحمت‌های بسیار بسیار فراوان، نرم‌افزارهای مفید برای ما درست میکنن. نرم افزارهایی مثل ویندوز، آفیس، ضدویروس‌ها و ... ، که مطمئنا زندگی خیلی از ماها، با همینا میچرخه. و ما هم خیلی راحت و با خیالی آسوده، این نرم‌افزارها رو به صورت "کرک شده" و یا بهتره بگم "دزدی شده" مورد استفاده قرار میدیم. واقعا وقتی به این مسئله فکر میکنم، تاسف میخورم. مردمی که همه جا حرف از حلال و حرام میزنن، اما خیلی راحت با دزدیدن این نرم‌افزارها، حلال را حرام، و حرام را حلال میکنند.

دیشب سر کلاس برنامه‌نویسی، استادمون داشت محیط ویندوز رو برامون طراحی میکرد(البته برای مثال و در حد مُبتَدی) و از نزدیک دیدم که چه زحمات فراوانی کشیده شده تا ما بتونیم به راحتی از امکانات ویندوز استفاده کنیم و زمانی که متوجه شدم برای انجام هر کار کوچیکی، چقدر زحمت کشیده شده، به این نتیجه رسیدم، که هیچکس حق نداره  به "کِرَک" حتی فکر بکنه.

کرک رو یکی از شومترین پدیده های تاریخ میدونم، و به نظرم اگه فکری به حالش نشه، تا چند سال آینده ضربه‌ی خیلی بدی به خودمون(ما ایرانیها) میزنه. چرا؟ خب معلومه دیگه... ملتی که به نرم‌افزار رایگان عادت کرد، دیگه حاضر نیست، بابت هیچ نرم‌افزاری دست توی جیبش کنه و اینطور میشه که یک صنعت نابود میشه.

تفسره:
حالا ممکنه بعضی‌ها، از جمله خودم! به دلایل مالی نتونن این نرم‌افزارها رو بخرن و از این لحاظ نباید به این قشر خرده گرفت، اما مطمئنا افرادی مثل من هم همیشه اینجوری نمیمونن و شخصا قول میدم با اولین پولی که بیاد دستم، یه ویندوز اورجینال بخرم و خودم رو از جمع کِرَککُن‌ها خارج کنم.

امیدوارم روزی برسه که همه‌ی مردم ما از کرک بیزار باشند.    یا حق

محدودیت یا محرومیت؟ مسئله این است

به نظرم این که میگن: "محدودیت‌ها ستاره میسازه" کاملا جمله‌ی اشتباه و بیخودی هست. و درستش اینه که بگیم: "محرومیت‌هاست که ستاره میسازه". حالا شاید بعضی‌ها بگن که بین "محدودیت" و "محرومیت" تفاوتی نیست، اما از نظر من تفاوتِ بسیاری بین این دو هست. محرومیت، هیچ وقت با هدف خاصی دنبال نمیشه، و کسی اون رو اداره نمیکنه، اما محدودیت‌ها هستند که با اهداف خاصی ایجاد و مدیریت میشن. محرومیت‌ها با نظر کسی درست نمیشن و هیچکس دوست نداره مردم کشورش یا جامعه‌ش محروم باشن، اما کسانی هستن که محدودیت‌ها رو برای کنترل قشری از جامعه و یا بهتره بگیم برای رسیدن به اهدافشون دنبال میکنند. نمونه‌اش هم همین وضعیت اینترنت کشور خودمون... نمونه‌ایی کامل از ایجاد یک محدودیت در یک کشور جهان سومی.

این مطلب بار انتقادی داره و به نظرم هرکسی هم حق داره به این اوضاع اَسَفناکِ اینترنت اعتراض کنه. وقتی میبینم جوانان و دانشمندان در کشورهای قدرتمند دنیا روز به روز در حال گسترش علم خودشون هستن و ما همچنان به دنبال راهی برای دور زدن سامانه‌ی محبوب فیلترینگ هستیم، واقعا حالم از خودم و جایی که توش زندگی میکنم به هم میخوره. از صبح تا شب همه جا جار میزنیم که باید به دنبال پیشرفتهای علمی باشیم و فلان و ... اما در عمل هیچ اقدام شایسته‌ایی برای این مهم انجام نمیشه.

به امید روزی که محدودیت‌ها، خالی شوند از معنا

دومین عکس من

خب اینم یکی دیگه از عکسای بنده...

اگه بد شده تقصیر من نیست، تقصیر فتوشاپه...

[برای مشاهده در سایز اصلی روی عکس و یا اینجا کلیک کنید]

حکایت روزهای من

سلام

مدتیه که کمتر بلاگ رو آپ میکنم و زیاد حوصله‌ی نوشتن ندارم... برنامه‌های زیادی واسه این بلاگ داشتم و هنوز هم دارم، ولی فعلا نمیتونم به هیچ کدومش برسم.راستش الان یه چند وقتیه که دوره‌ی جاوااسکریپت رو شروع کردم و شدیدا ذهنم درگیر این کلاس و مطالبش هست. لامصب خیلی سخته... مخصوصا واسه آدمایی مثل من، که هیچ پیش زمینه‌ایی از برنامه نویسی ندارن، البته قبلا فکر میکردم این پیش زمینه رو دارم، ولی الان که یه جورایی وارد محیط شدم، کاملا احساس غریبی دارم نسبت بهش. حالا بازم خدا روشکر که یه علاقه‌ایی نسبت بهش دارم، مگر نه فکر کنم همون جلسه ی دوم دیگه باید قیدش رو میزدم.

ولی در کل راضیم از وضع موجود... خدا رو شکر

چند روز پیش یکی از بازدیدکننده های بلاگم، یه جمله‌ی زیبایی رو برام فرستاده بود، که خیلی ازش خوشم اومد؛ آخه خیلی با حال و هوای من جوره.

می نویسم که دست از سرم بردارد

مالیخولیایی که از لمس آدم ها به سرم پناه آورده است

بی مهابای کسی که شک کند به سگ لرزه هایم ...

بیهوده نیست که ...

در جوهر خودکارم ادکلن ریخته ام ،

مبادا بوی گند تنهایی ام بالا بزند...

این روزها تو دنیای مجازی، حرف زدن در مورد تنهایی واسم تبدیل شده به یه موضوع تکراری... همه از تنهایی حرف میزنن و همه انگار نارضی هستن از وضعشون. واسه همین، من فقط به همین جمله‌ی بالا اتکا میکنم...

امیدوارم، هرکی هستید و از هرجا که هستید، موفق باشید.