عید شما مبارک

یادش بخیر...من بچه بودم دلم میخواست موقع هایی که عید میشه،به همه بگم:
"عید شما مبارک، دُم شما سه چارک"
خیلی بی تربیت بودما، نه؟
ولی حقیقتش اینه که همین الانشم دلم میخواد به همه همینو بگم.ولی حیف که دیگه بچه نیستم.
حیف...

ولی عید همه مون مبارک باشه.ایشالله سال 93 کلی اتفاق قشنگ قشنگ واسه همه مون بیفته.ایشالله

خوش خط و خالِ زشت فطرت

بعضی وقتا، همنشین شدن با کلاغهای بی سر و پا، شرافت داره به اینکه با عقابهایی همنشین بشی که چشم و چنگالشون رو واسه بچه آهوی دشت، تیز کردن.

اینو واسه این نمیگم که یه چیزی گفته باشم. واسه این میگم که بدجوری دلم میسوزه واسه کسایی که دلخوشی شون همنشینی با عقاب های تیزچنگاله.

مخاطب این پست یه سری آدمای خوش خط و خالن که با میخوان با ظاهر نمایی همه رو جذب خودشون کنن. اما...

یا حق

رفیقِ ما رو باش !

رفیقی که وقتی میخوایش، نیست; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیقی که از راه رفتن با رفیقش خجالت میکشه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیقی که خودشو بالاتر از تو میبینه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیقی که دوست داره دَمپَرِ از ما بهترون باشه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیق، همون بهتر که هیچوقت نیستی.

---

پانوشت:

1- بعضیا رو باید ولشون کنی.

2- بعضیا رو حتی نباید نگاهشون کنی.

3- بعضیا رو اصلا نباید بهشون فکر کنی.

غیر از اینست؟

مناظره‌ایی که مناظره نباشد، مناظره نیست.

غیر از اینست؟

اصلا به نظر من، مناظره‌ایی که "بگم؟،بگم؟" نداشته باشد، به درد لای جرز هم نمی‌خورد. مناظره باید با حال باشد، پر از تهمت و فحش و بد و بیراه باشد. غیر از اینست؟

مناظره باید عرق آدم را در بیاورد و کلی هیجان کاذب ایجاد کند. مناظره باید طوری باشد که بیماران قلبی نتوانند تحملش کنند، و حداقل یک سکته‌ی خفیف بزنند(البته خیلی خیلی خفیف)

اصلا یعنی چه، که چند تا آدم گنده بیایند بشینند یک جایی و مثل بچه‌ی آدم با هم اختلاط کنند؟

این دو مناظره‌ایی که تا الان از تلوزیون پخش شد را به طور کامل ندیدم، اما همان تکه‌ایی را هم که دیدم، بیشتر به درد خندیدن میخورد، تا چیزهای دیگر.

---

پانوشت:

1-خواستی باور کن، خواستی باور نکن، این حرفها، حرف دلم بود.

2-در اینکه رنگ پانوشت‌ها را آبی می‌کنم، حکمتی نهفته است، که فقط اهل فن از آن سر در می‌آورند.

روزگارِ کِسالَت‌بارِ من

یه چند وقتیه که زندگیم حس بدی به خودش گرفته...همه چی تکراریه...همه چی کسل کننده‌س...اصلا انگار هیچ دلخوشی ندارم. این روزا، تنهایی بیشتر از هر وقت دیگه‌ایی داره اذیتم میکنه. نه یه رفیقی... نه یه همزبونی... نه یه کسی که حرفمو بفهمه...

از طرفی هم زندگی با پدر و مادری که سن و سالی اَزشون گذشته و اصلا منو نمیهمن. تازه اینم میدونم که پدرم هم، دل خوشی اَزم نداره. در ظاهر سعی میکنه مراعات کنه، ولی یه وقتایی هم نمیتونه جلوی خودشو بگیره و خودش رو بروز میده.

یه خونه‌ی خلوت و سوت و کور، که دیگه مثل سابق نیست.

کلا آدم تنهایی هستم.هیچ وقت نشده که احساس تنهایی نکنم.حتی وقتایی که دور و بَرَم، شلوغ‌پلوغ بوده، باز هم یه جورایی احساس تنهایی می‌کردم.

این روزا وقتی دو نفر رو میبینم که باهَمَن، یه حس بدی بهم دست میده.احساس میکنم همه‌ی دنیا زوجَن و من فرد.

خلاصه که روزگار کسالت باری داریم این روزا.

---

پانوشت:

زیاد دوست ندارم، این حال و هواهای بد رو به وبلاگم وارد کنم، ولی چه کنم دیگه...به جز این وبلاگ همدم دیگه ایی ندارم.

اولین مطلب بلاگ

سلام

این اولین مطلب بلاگ جدید من هست.امیدوارم بتونم در این بلاگ جدید موفق تر از بلاگهای قبلی کار کنم

انشالله به زودی مطالب خودم رو از بلاگفا به این سرویس دهنده ی خوب منتقل میکنم.

با آرزوی موفقیت برای شما و خودم