رفیقی که وقتی میخوایش، نیست; همون بهتر که هیچوقت نباشه.
رفیقی که از راه رفتن با رفیقش خجالت میکشه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.
رفیقی که خودشو بالاتر از تو میبینه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.
رفیقی که دوست داره دَمپَرِ از ما بهترون باشه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.
رفیق، همون بهتر که هیچوقت نیستی.
پانوشت:
1- بعضیا رو باید ولشون کنی.
2- بعضیا رو حتی نباید نگاهشون کنی.
3- بعضیا رو اصلا نباید بهشون فکر کنی.
مناظره‌ایی که مناظره نباشد، مناظره نیست.
غیر از اینست؟
اصلا به نظر من، مناظره‌ایی که "بگم؟،بگم؟" نداشته باشد، به درد لای جرز هم نمی‌خورد. مناظره باید با حال باشد، پر از تهمت و فحش و بد و بیراه باشد. غیر از اینست؟
مناظره باید عرق آدم را در بیاورد و کلی هیجان کاذب ایجاد کند. مناظره باید طوری باشد که بیماران قلبی نتوانند تحملش کنند، و حداقل یک سکته‌ی خفیف بزنند(البته خیلی خیلی خفیف)
اصلا یعنی چه، که چند تا آدم گنده بیایند بشینند یک جایی و مثل بچه‌ی آدم با هم اختلاط کنند؟
این دو مناظره‌ایی که تا الان از تلوزیون پخش شد را به طور کامل ندیدم، اما همان تکه‌ایی را هم که دیدم، بیشتر به درد خندیدن میخورد، تا چیزهای دیگر.
پانوشت:
1-خواستی باور کن، خواستی باور نکن، این حرفها، حرف دلم بود.
2-در اینکه رنگ پانوشت‌ها را آبی میکنم، حکمتی نهفته است، که فقط اهل فن از آن سر در می‌آورند.
به نظرم این که میگن: "محدودیت‌ها ستاره میسازه" کاملا جمله‌ی اشتباه و بیخودی هست. و درستش اینه که بگیم: "محرومیت‌هاست که ستاره میسازه". حالا شاید بعضی‌ها بگن که بین "محدودیت" و "محرومیت" تفاوتی نیست، اما از نظر من تفاوتِ بسیاری بین این دو هست. محرومیت، هیچ وقت با هدف خاصی دنبال نمیشه، و کسی اون رو اداره نمیکنه، اما محدودیت‌ها هستند که با اهداف خاصی ایجاد و مدیریت میشن. محرومیت‌ها با نظر کسی درست نمیشن و هیچکس دوست نداره مردم کشورش یا جامعه‌ش محروم باشن، اما کسانی هستن که محدودیت‌ها رو برای کنترل قشری از جامعه و یا بهتره بگیم برای رسیدن به اهدافشون دنبال میکنند. نمونه‌اش هم همین وضعیت اینترنت کشور خودمون... نمونه‌ایی کامل از ایجاد یک محدودیت در یک کشور جهان سومی.
این مطلب بار انتقادی داره و به نظرم هرکسی هم حق داره به این اوضاع اَسَفناکِ اینترنت اعتراض کنه. وقتی میبینم جوانان و دانشمندان در کشورهای قدرتمند دنیا روز به روز در حال گسترش علم خودشون هستن و ما همچنان به دنبال راهی برای دور زدن سامانه‌ی محبوب فیلترینگ هستیم، واقعا حالم از خودم و جایی که توش زندگی میکنم به هم میخوره. از صبح تا شب همه جا جار میزنیم که باید به دنبال پیشرفتهای علمی باشیم و فلان و ... اما در عمل هیچ اقدام شایسته‌ایی برای این مهم انجام نمیشه.
به امید روزی که محدودیت‌ها، خالی شوند از معنا
خب اینم یکی دیگه از عکسای بنده...
اگه بد شده تقصیر من نیست، تقصیر فتوشاپه...
سلام
مدتیه که کمتر بلاگ رو آپ میکنم و زیاد حوصله‌ی نوشتن ندارم... برنامه‌های زیادی واسه این بلاگ داشتم و هنوز هم دارم، ولی فعلا نمیتونم به هیچ کدومش برسم.راستش الان یه چند وقتیه که دوره‌ی جاوااسکریپت رو شروع کردم و شدیدا ذهنم درگیر این کلاس و مطالبش هست. لامصب خیلی سخته... مخصوصا واسه آدمایی مثل من، که هیچ پیش زمینه‌ایی از برنامه نویسی ندارن، البته قبلا فکر میکردم این پیش زمینه رو دارم، ولی الان که یه جورایی وارد محیط شدم، کاملا احساس غریبی دارم نسبت بهش. حالا بازم خدا روشکر که یه علاقه‌ایی نسبت بهش دارم، مگر نه فکر کنم همون جلسه ی دوم دیگه باید قیدش رو میزدم.
ولی در کل راضیم از وضع موجود... خدا رو شکر
چند روز پیش یکی از بازدیدکننده های بلاگم، یه جمله‌ی زیبایی رو برام فرستاده بود، که خیلی ازش خوشم اومد؛ آخه خیلی با حال و هوای من جوره.
می نویسم که دست از سرم بردارد
مالیخولیایی که از لمس آدم ها به سرم پناه آورده است
بی مهابای کسی که شک کند به سگ لرزه هایم ...
بیهوده نیست که ...
در جوهر خودکارم ادکلن ریخته ام ،
مبادا بوی گند تنهایی ام بالا بزند...
این روزها تو دنیای مجازی، حرف زدن در مورد تنهایی واسم تبدیل شده به یه موضوع تکراری... همه از تنهایی حرف میزنن و همه انگار نارضی هستن از وضعشون. واسه همین، من فقط به همین جمله‌ی بالا اتکا میکنم...
امیدوارم، هرکی هستید و از هرجا که هستید، موفق باشید.
امروز در بلاگ کتابلاین مطلبی رو در رابطه با حواشی و مشکلات نمایشگاه کتاب تهران منتشر کردم. نظر شما رو به این مطلب جلب میکنم:
نمایشگاه کتاب ۹۲ هم مثل دوره‌های قبل و سال‌های گذشته برگزار شد و فردا(۲۱ اردیبهشت; ساعت ۱۱ صبح) هم مراسم پایانی این نمایشگاه برگزار میشه. اما ظاهرا نمایشگاه امسال، زیاد هم مثل نمایشگاه‌های قبل نبوده. و مسائلی هست که مطمئنا هیچکس نمیتونه به سادگی از کنارشون بگذره. مشکلاتی که هر کدام به تنهایی میتواند ضررهای جبران ناپذیری به بدنه‌ی فرهنگی کشور وارد کند(البته اگر بدنه ایی باقی مانده
باشد!)
بعضیا اون قدر خوش به حالشون شده، که واسه دَردهای دِلِشون page درست میکنن و دنبال لایک و شِیر میگردن...
بعضیا هم اونقدر بد به حالشون شده که واسه حَرفهای دلشون، نمیتونن حتی دنبال یه گوش شنوا باشن، چه برسه به...
چند وقت پیش، یه شب بعد از شام، که ظرفا رو بردم تو آشپزخونه، نمیدونم چی شد که واسه اولین بار تصمیم گرفتم ظرفا رو بشورم... یه چند دقیقه گذشت; دیدم مامانم داره میاد آشپزخونه.فکر کردم الان حسابی غافلگیر میشه و کلی خوشحال میشه...تو همین فکرا بودم که یه دفعه اومد کنارم وایساد; یکم دیگه ظرف گذاشت کنار دستم، و خیلی آروم و عادی گفت: "اونا رو که شستی، یه دستی هم به اینا بکش، زیادم آب نریز..."
هیچی دیگه... از اون شب به بعد، دیگه مهمونی هم که میریم، احساس میکنم من باید بلند شَم ظرفا رو بشورم.
یه چند وقتیه که زندگیم حس بدی به خودش گرفته...همه چی تکراریه...همه چی کسل کننده‌س...اصلا انگار هیچ دلخوشی ندارم. این روزا، تنهایی بیشتر از هر وقت دیگه‌ایی داره اذیتم میکنه. نه یه رفیقی... نه یه همزبونی... نه یه کسی که حرفمو بفهمه...
از طرفی هم زندگی با پدر و مادری که سن و سالی اَزشون گذشته و اصلا منو نمیهمن. تازه اینم میدونم که پدرم هم، دل خوشی اَزم نداره. در ظاهر سعی میکنه مراعات کنه، ولی یه وقتایی هم نمیتونه جلوی خودشو بگیره و خودش رو بروز میده.
یه خونه‌ی خلوت و سوت و کور، که دیگه مثل سابق نیست.
کلا آدم تنهایی هستم.هیچ وقت نشده که احساس تنهایی نکنم.حتی وقتایی که دور و بَرَم، شلوغ‌پلوغ بوده، باز هم یه جورایی احساس تنهایی میکردم.
این روزا وقتی دو نفر رو میبینم که باهَمَن، یه حس بدی بهم دست میده.احساس میکنم همه‌ی دنیا زوجَن و من فرد.
خلاصه که روزگار کسالت باری داریم این روزا.
پانوشت:
زیاد دوست ندارم، این حال و هواهای بد رو به وبلاگم وارد کنم، ولی چه کنم دیگه...به جز این وبلاگ همدم دیگه ایی ندارم.
